« طالع »
من شب و روز ، به خود ، کارم بود
از چه این باد بلا خیز بزد در چمنم؟
من که در موج نگاه تو نمودم تعمید
از چه رو نیش ملامت به جگر درفکنم؟
سر به سر با دل رنجور همی نتوان کرد
بخدا کاخ سلاطینِ ستم، درشکنم
آخر از این همه ظلم و ستم و جور و جفا
به چه سان لال بمانم، به چه سو دم نزنم؟
من غریبانه ، به صد سوز و نوا گویم چند
عاقبت نصرت حق، میرسد از پیرهنم
شعر از
خادم الحجة
سید صائب هاشمی طباطبائی
چون شرط وفا هیچ بجز ترک جفا نیست
جانی دَهَمَت لیک، جز این رسم وفا نیست.
هر کس که نیامد سر کویَت به دو صد بار
در هر قدمی راحتیش هیچ به پا نیست.
بیمار غم عشق تو اَم تا به قیامت
گر این نَبُوَد هیچ به امید شفا نیست.
از وسوسۀ زاهد سالوس بلرزم، ولیکن
هر آن که کُنی جلوه ، به دل خوف و خطا نیست.
بر خواهش خود میفِشُرَم پا که بگویم
با هیچکسم جز تو مرا صلح و صفا نیست.
📌#شعر از خادم مکتب علوی
أقل الخلیقه
سید صائب هاشمی طباطبائی
📌تحفه شعری تقدیم به امیر مومنان علیه السلام
بمناسبت فرارسیدن ماه مبارک رمضان
🔰 (به جماعت نادانی که ذکر فضائل اهلبیت
سلام الله علیها را باعث تفرقه میدانند، گوش فرا ندهید.)
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻
طالب عشقم ولی راهم ز رَه زن ها جدا
عاشقان را با نجاست های دنیا جنگ ها
با دل و جان نوکرم، بر او بَرَم هردم پنا
نوکرِ او را بکل از این و آن صد انقطا
چاکری صد البته ، ننگ و همی باشد جفا
گر براه او بشد ، صد لطف و صد صدها صفا
در همه اعصار عمر و ، در همه ایام وقت
جز علی و آل را هرگز نباشد پابجا
عاشقی باید بکرد و جان عاشق را بدید
هر کسی را چون نبودش عاشقی ، هر دم عزا
فقهِ سلطانی به هیچش بهره و سودش نبود
در زمانی که وصی«۱»، منهای آن برداشتها
بی هیاهو میگزم لب بر چنین لفظ قبیح
گر کنی اذعان بر اولاد علی، باشد خطا
می کِشم آهی زدوران ، می کُنم فریاد چند
صائب از عمامه داران«۲» هر دمی باشد جدا.
🔹خادم الحجة السید صائب الهاشمی الطباطبائی
✔️ پ ن :
۱.حضرت امیرالمومنین علیه السلام
۲.عمامه به سرانی که دین را دستمایه ی اغراض شیطانی خود میکنند.
.
.
.
.
#شعر #ماه_رمضان #رمضان
بگفتم یک شبی با نازنینی
که از چه، تو همی پرده نشینی؟
بگفتا چونکه وقتش آید آن روز
همی بینی که هستم با قرینی
به او گفتم که آخر جان ما رفت
کجایی، خوشه چینی بر غمینی
بگفتا گرچه در منظر نیایم
ولی هستم عیان، گر ذوالیقینی
از آن پس، گفتش ای طفل سخن جوی
گَرَم خواهی ، چو خُم باید ببینی اربعینی
ازو پرسیدم ای دارای خرمن
بگو از آن همه بالانشینی
بگفتا در همه اعصار هستم
ولی در دل همانی سُفلی نشینی«۱»
بگفتم ای سراسر آبرو، تو
چرا سُفلی؟ ، تو که اعلی نشینی
بگفتا من گُلی هستم به این باغ
در آن گِل هم ، همی باشم نگینی
بگویم آری ای خورشید، ای ماه نکو رو
تو هستی اصطفی ، عین الیقینی
بگفتا راه من حق و توأم باشد به غیبت
به یک یک ساعتش در هرزمینی
بگفتم ای پسر، از قوم احمد
فقیهی، عابدی ، اهل برینی
همی گفتش که از عامی ننالم
که تا باشد همی ، عظمایِ دینی
بگفتم در هر اصنافی که باشد
هم از اهل ورع ، هم چون غبیی «۲»
بگفتا هر که خواهد وصل من را
بگوید هر دمی، الحمد و تینی
همی گفتش در آخر سیدِ پاک
که ای صائب نباش از حلقه ی هر آستینی
🔻شعر از خادم الحجة عجل الله تعالی فرجه الشریف
السید صائب الهاشمی الطباطبائی
پ ن :
«۱» غبی یعنی احمق
«۲» سُفلی یعنی پایین